Vorige week heb ik aangekondigd dat politiek opvoeden noodzakelijk is als basis voor politieke ambtsdragers, omdat we bekwame en geschikte mensen voor het uitoefenen van het politieke ambt nodig hebben. Deze stelling ligt nogal gevoelig, omdat men in het algemeen vindt dat iedereen benoembaar moet zijn in een politiek of bestuurlijk ambt. Iedereen moet raadslid

Het demissionaire kabinet wordt geteisterd door een ware leegloop van bewindslieden die kiezen voor een loopbaan buiten de politiek. Eerst staatssecretaris Gunay Uslu die bestuursvoorzitter is geworden van Corendon, daarna minister Sigrid Kaag, die speciaal humanitair en wederopbouw coördinator wordt voor de Verenigde Naties in Gaza. Ten slotte Ernst Kuipers die een of andere functie in

Dilan Yeşilgöz vertelde vorig jaar – als lijsttrekker van de VVD – in een interview met Business Insider dat gemeenten voor het oplossen van tekorten als gevolg van de decentralisaties in het sociale domein niet meteen naar de huishoudens moeten kijken. Wel heb je ooit, eerst worden taken naar gemeenten gedecentraliseerd zonder voldoende geld mee te geven,

Het Sociaal en Cultureel Planbureau publiceert regelmatig een bericht onder de naam Burgerperspectieven. Het derde deel van dit jaar werd een paar dagen geleden gepubliceerd met enkele opmerkelijke bevindingen. ‘30% van de Nederlanders geeft aan dat er hardere actie nodig is tegen de overheid als ze keer op keer niet luistert. Bijna een op de vijf (18%)

Onlangs presenteerde de Raad voor het Openbaar Bestuur (ROB) het lezenswaardige document Het regeerakkoord als startdocument. De daarin verwoorde gedachten sluiten vrijwel een-op-een aan op mijn voorstellen die ik heb beschreven in mijn boek SamenWereld, Hoe het geloof in de politiek en het vertrouwen in de overheid terugkeren. De ROB pleit voor een niet in beton gegoten akkoord