Vorige week ging mijn nieuwsbrief over het vraagstuk van integriteit in het openbaar bestuur naar aanleiding van het gedrag van oud-minister en voormalig informateur Ronald Plasterk. Ik heb daar veel reacties op gekregen, die er veelal op neerkwamen dat we bezig zijn met het voeren van een verloren strijd. Moeten we dan echt opgeven? De

Ik sloeg zaterdagochtend de krant open met de kop ‘Hoe minister Plasterk veranderde in miljonair Plasterk’. Het artikel vermeldt verder ‘Columnist, hoogleraar en net afgezwaaid informateur Ronald Plasterk begon vijf jaar geleden een biotech-start-up die hij voor 32 miljoen euro verkocht. Dankzij een wetenschapper die het patent mede mogelijk maakte en het Amsterdams UMC. Maar

Ik ontkom er niet aan om in deze nieuwsbrief iets te vinden over het eindverslag van informateur Kim Putters, omdat de verhouding tussen kiezers, volksvertegenwoordiging en bestuur een belangrijk thema is in mijn boek SamenWereld, Hoe het geloof in de politiek en het vertrouwen in de overheid terugkeren. Ik zie een verrassend aantal elementen in het

In de weekendbijlage van NRC kopte deze krant: ‘Nederlanders vertrouwen elkaar wel, maar politici niet’. Dat vind ik zowel goed als slecht nieuws. Laat ik beginnen met het slechte nieuws. Een kwart van de burgers heeft vertrouwen in politici, dat is bijzonder laag. Wat mij meer zorgen baart is dat het lage vertrouwen zo langzamerhand structureel is.

Het zal je niet ontgaan zijn dat deze week een belangrijk rapport van de parlementaire enquêtecommissie Fraudebeleid en Dienstverlening is verschenen met als titel Blind voor mens en recht. De commissie had de opdracht om te onderzoeken hoe de overheid fraude bestrijdt en welke gevolgen dat heeft voor burgers. Wat het rapport beschrijft is het ultieme